Bhavilal Lamichane is a famous Nepali poet. Here I am trying to translate some of his poems from Hindi (Originally written in Nepali, and translated by Khadak Raj Giri to Hindi ) S.SALIM KUMAR
(1)
Question by the great grandfather
You came with the Gun, I have given my child.
You came with the spear, I have given the foetus.
You came with the fire.I have given my home and garden.
You came with the wind, I have given my youth.
I have given my past and present,
without keeping anything for the future.
Now I am standing on the dead bodies
of my grandsons and their sons
me , the ninety year old man.
You came again.
Again I will give you
The love and belief hiddden inside my heart.
Shoot me dear enemy.
When I fell to your bullet which will drill my heart
You tell me one thing:
Now whom will you shoot ?
(2)
Unveiling
They , the creators of history
Are hidden behind the history.
Living blend of art, culture, and History- Tajmahal
Memorial for Mumthaz, a tomb
The visitors tell :
This wonder is made by Shah Jahan.
People praise it for centuries
They who built it, lost their hands cut
And they are known as slaves in the history.
They are hidden behind the history,
The creators of the history.
(3)
Condition
I will give you power. But one condition!
what is that ?
You should become deaf, dumb and blind.
Then what will you give me ?
Poverty.
(4)
Flow
The tree will not tell the story of the man who hanged himself in its branch.
The street will not tell the sorrow of the numerous legs which smash its chest.
The city is burning like a cigerette
But no fire, only smoke.
Canons spill fire.
The crowd dies silently
And the people flow with the wind.
Wednesday, December 1, 2010
The typing experience
Story By S.SALIM KUMAR
Rajesh was sitting idle as nobody came to him for typing the documents. Other typists were doing well as they got some complicated account sheets to do. It was a typing centre where Rajesh joined one week ago.
Rajesh was watching the mob moving on the road. Somebody with colourful turbans, ladies in the veil, young people with their fashions. Cycle rickshaws were moving everywhere. The camel carts carry everything from sand to computers. Three wheeled tempos ruled the roads with dark smoke and irritating sound and they are packed with passengers .
Sometimes the wind blow and deposited dust everywhere. He was thinking about his village, just before a week he left, after his marriage. . This is the first time he is doing the job typing. He don’t know Hindi to speak. But he spoke little English which enough to communicate with the owner of the typing centre and other staff.
Rajesh took the Hindi news paper from the owner's table and started reading.. Front page was filled with news from Punjab, the burning villages, invasion of terrorists. He scanned all the news and again started reading, now the advertisements. His friends Murali and Bhagavan Das were busy in typing the account sheets from a Chartered Accountant.
Then came two people, both were Sardarjis. One was in his thirties with thick and black beards, decently tied turban, and having the bangle of steel and a small Kripan chained to his belt. Black Pants and a coffee colour shirt inserted. The other Sardarji was at his twenties, and having shade of newly emerging face hairs here and there. Owner of the typing centre instructed Rajesh to attend them and he did so.
The duo wanted to type a list from a file which they brought with them. Name of a Farmers co-operative Society was written on the file cover and they took two sheets of papers. They want one plus three copies of the list. Rajesh set four white papers on the typewriter and searched for carbons. But the elder person told him that he will provide carbon papers and insisted Rajesh to use those only.
The list was of farmers who are members of that co-operative society which was functioning in Gurdaspur district of Punjab. The list included name and addresses of farmers from Gurdaspur and Tarn Taran districts of Punjab.
While typing the list, Rajesh surprised that what are these Sardarjis doing with a list of farmers from the districts which are fiercely affected by terrorism. Are they trying to rehabilitate the farmers who lost their wealth and relatives during the operations by the extremists or by police actions ? Why these people brought their own carbon ? what ever may be the reasons, he was not bothered about those things. He will get the half the amount whatever the owner charged from the customers.
Rajesh completed the list within minutes and gave the copies to the Sardarjis, and he thought that they will drop the carbon papers there. But they wanted back the carbon papers and took them. They paid the money and went away. But Rajesh was thinking what they are doing with a list of farmers of the terror affected districts ? He was thinking the same till the next customer came.
After some days while Rajesh was reading the Hindi Newspaper Punjab Kesari he had seen some names of the victims of terrorism in Tarn Taran district. He saw two names similar to the names he typed in the list which he typed for the Sardarjis. Some places were also similar. But he had lot of work to do, as a writer from the city brought a 200 page work to type. He was fully engaged in that work, as that was the author’s memories of the last fifty years in the Pink City. Rajesh typed it with full enthusiasm, and he got no time to think other things, as the work was interesting and influencing him.
After seven years of that small event, Rajesh was working with an office. It was summer and the Pink City was hot. News about extremism in Punjab was equal to nothing as the ruling forces combed out terrorism from the land of wheat and milk.
One day immediately the Pink city was discussing about Terrorists of Punjab, as a business magnet dealing with diamonds was kidnapped by some Punjabi terrorists. People surprised. When everybody even the Punjabis had forgotten about terrorists what is happening in Rajasthan The terrorists want to release some of their associates who are in jail.
The kidnapped business magnet was the son of a national level politician from Rajasthan. Ruling party and opposition started their own versions of allegations each other on law and order issues and the political arena became hot.
Rajesh was keenly observing the news items, and sometimes he remembered the sardarjis, who came to type a list of some farmers.
For one week people were discussing and fearing new events of terrorism in the city. The crisis was so complicated, as the Rajasthan Police never faced a situation like this. But the police was fortunate, that one morning they got a telephone call from a milkman in the model town area of Jaipur sub-urban. The milkman informed that when he was supplying milk to one person in a particular house of that area, he saw a machine gun inside the long shirt of that man, and he is suspected to be a man of Punjabi origin.
Police with their commandoes fenced the area and ordered the man to surrender. He and his friends responded with fire. After hours of firing the person along with one associate were shot dead by the police. The kidnapped business man was released from the same house.
Next morning the news papers hit the stands with a bang. The businessman was successfully released and the terrorist shot dead. Photos of the dreaded terrorist shot dead was appeared in all the papers.
Rajesh took the paper only to be shocked, and immediately he was thinking about the list typed by him for the sardarjis, seven years back. It was the same elder Sardarji, who made typed the list of farmers under the name of a co-operative society. He was the terrorist rocked the city for a week, and seven years ago he used Rajesh to type hit list. Rajesh was thinking about those farmers who were killed as per the list typed by him.
Rajesh was sitting idle as nobody came to him for typing the documents. Other typists were doing well as they got some complicated account sheets to do. It was a typing centre where Rajesh joined one week ago.
Rajesh was watching the mob moving on the road. Somebody with colourful turbans, ladies in the veil, young people with their fashions. Cycle rickshaws were moving everywhere. The camel carts carry everything from sand to computers. Three wheeled tempos ruled the roads with dark smoke and irritating sound and they are packed with passengers .
Sometimes the wind blow and deposited dust everywhere. He was thinking about his village, just before a week he left, after his marriage. . This is the first time he is doing the job typing. He don’t know Hindi to speak. But he spoke little English which enough to communicate with the owner of the typing centre and other staff.
Rajesh took the Hindi news paper from the owner's table and started reading.. Front page was filled with news from Punjab, the burning villages, invasion of terrorists. He scanned all the news and again started reading, now the advertisements. His friends Murali and Bhagavan Das were busy in typing the account sheets from a Chartered Accountant.
Then came two people, both were Sardarjis. One was in his thirties with thick and black beards, decently tied turban, and having the bangle of steel and a small Kripan chained to his belt. Black Pants and a coffee colour shirt inserted. The other Sardarji was at his twenties, and having shade of newly emerging face hairs here and there. Owner of the typing centre instructed Rajesh to attend them and he did so.
The duo wanted to type a list from a file which they brought with them. Name of a Farmers co-operative Society was written on the file cover and they took two sheets of papers. They want one plus three copies of the list. Rajesh set four white papers on the typewriter and searched for carbons. But the elder person told him that he will provide carbon papers and insisted Rajesh to use those only.
The list was of farmers who are members of that co-operative society which was functioning in Gurdaspur district of Punjab. The list included name and addresses of farmers from Gurdaspur and Tarn Taran districts of Punjab.
While typing the list, Rajesh surprised that what are these Sardarjis doing with a list of farmers from the districts which are fiercely affected by terrorism. Are they trying to rehabilitate the farmers who lost their wealth and relatives during the operations by the extremists or by police actions ? Why these people brought their own carbon ? what ever may be the reasons, he was not bothered about those things. He will get the half the amount whatever the owner charged from the customers.
Rajesh completed the list within minutes and gave the copies to the Sardarjis, and he thought that they will drop the carbon papers there. But they wanted back the carbon papers and took them. They paid the money and went away. But Rajesh was thinking what they are doing with a list of farmers of the terror affected districts ? He was thinking the same till the next customer came.
After some days while Rajesh was reading the Hindi Newspaper Punjab Kesari he had seen some names of the victims of terrorism in Tarn Taran district. He saw two names similar to the names he typed in the list which he typed for the Sardarjis. Some places were also similar. But he had lot of work to do, as a writer from the city brought a 200 page work to type. He was fully engaged in that work, as that was the author’s memories of the last fifty years in the Pink City. Rajesh typed it with full enthusiasm, and he got no time to think other things, as the work was interesting and influencing him.
After seven years of that small event, Rajesh was working with an office. It was summer and the Pink City was hot. News about extremism in Punjab was equal to nothing as the ruling forces combed out terrorism from the land of wheat and milk.
One day immediately the Pink city was discussing about Terrorists of Punjab, as a business magnet dealing with diamonds was kidnapped by some Punjabi terrorists. People surprised. When everybody even the Punjabis had forgotten about terrorists what is happening in Rajasthan The terrorists want to release some of their associates who are in jail.
The kidnapped business magnet was the son of a national level politician from Rajasthan. Ruling party and opposition started their own versions of allegations each other on law and order issues and the political arena became hot.
Rajesh was keenly observing the news items, and sometimes he remembered the sardarjis, who came to type a list of some farmers.
For one week people were discussing and fearing new events of terrorism in the city. The crisis was so complicated, as the Rajasthan Police never faced a situation like this. But the police was fortunate, that one morning they got a telephone call from a milkman in the model town area of Jaipur sub-urban. The milkman informed that when he was supplying milk to one person in a particular house of that area, he saw a machine gun inside the long shirt of that man, and he is suspected to be a man of Punjabi origin.
Police with their commandoes fenced the area and ordered the man to surrender. He and his friends responded with fire. After hours of firing the person along with one associate were shot dead by the police. The kidnapped business man was released from the same house.
Next morning the news papers hit the stands with a bang. The businessman was successfully released and the terrorist shot dead. Photos of the dreaded terrorist shot dead was appeared in all the papers.
Rajesh took the paper only to be shocked, and immediately he was thinking about the list typed by him for the sardarjis, seven years back. It was the same elder Sardarji, who made typed the list of farmers under the name of a co-operative society. He was the terrorist rocked the city for a week, and seven years ago he used Rajesh to type hit list. Rajesh was thinking about those farmers who were killed as per the list typed by him.
Wednesday, November 24, 2010
Tuesday, November 23, 2010
വ്യത്യാസം & ഇഞ്ചി
ലീലാ മോഹന് എന്ന പേരില് ഞാന് എഴുതിയ കഥ. ഒരു മാസികയില് ഒന്നിലധികം മാറ്ററുകള് കൊടുക്കേണ്ടി വന്നപ്പോഴാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു പേര് സ്വീകരിച്ചത്.
S.SALIMKUMAR
അഞ്ചുമലപ്പാറ
എസ്.സലിംകുമാര് അഞ്ചുമലപ്പാറ നല്ല പാറ
ആണ്ടവന് വാഴുന്ന വലിയ പാറ
നില്ക്കുകയാണൊരു വമ്പനാന
കട്ടിക്കറുമ്പനാം കൊമ്പനാന
പഞ്ച ഭൂതങ്ങള്ക്കും നാഥനായി
പാറാവു നില്ക്കുകയാണു പാറ ..
തേവരൊടിമറഞ്ഞാനയായി
ആനയനങ്ങാതെ നില്പ്പുമായി .
അന്തിക്കുതേവരും തേവിമാരും
പറയറഞ്ഞാടുന്നു പാറ മേലെ
കോലങ്ങലേറ്റിക്കരിമുകിലോ
പടയണി തുള്ളുന്നു പാറമേലെ.
അഞ്ചുമലപ്പാറ ദൈവപ്പാറ
നെഞ്ചകത്തന്പു നിറഞ്ഞ പാറ
ഉണ്ടായ നാള് തൊട്ടിതു വരേയ്ക്കും
എന്തെല്ലാം കാഴ്ചകള് കണ്ടു കാണും ?
മാനുഷരില്ലാത്ത പഴയ കാലം
കാടും മൃഗങ്ങളുമായ കാലം
കാടന്മാര് മക്കള് കിഴങ്ങു മാന്തി
പച്ചയ്ക്കുതിന്ന പഴയ കാലം.
കാട്ടുമൃഗങ്ങളെ വേട്ടയാടി
ചുട്ടു ഭുജിച്ചു നടന്ന കാലം
പച്ചില ത്തൂപ്പു പറിച്ചു കെട്ടി
നാണം മറച്ചു മുതിര്ന്ന കാലം
കല്ലുകൊണ്ടായുധം തീര്ത്ത കാലം.
വില്ലുകൊണ്ടമ്പു തൊടുത്ത കാലം
കോടാലി കൊണ്ട് മരം മുറിച്ചു
വീടുകള് തീര്ത്ത പുതിയ കാലം
ആളുകള് ഗോത്രം തിരിഞ്ഞ കാലം
ഗോത്രങ്ങള് തമ്മിലിടഞ്ഞ കാലം
പാറമേല് ത്തേവരിരുന്ന കാലം
കാടു തെളിഞ്ഞു നാടായ കാലം .
തേവര്ക്കു നാടു കിടച്ച കാലം
നാട്ടുകാര് തങ്ങളില്ത്തച്ച കാലം
പാറ മേലുള്ള കുളം നിറച്ചും
മീനുകള് വന്നു പുളച്ച കാലം
കാലം തികഞ്ഞു പരി ണതിയാല്
മീനുകള് പുല്ലായ് കിളിര്ത്തകാലം .
പുറ്റുപിടിച്ച മനസ്സുപോലെ
ചുറ്റും റബ്ബര്ക്കാടു വന്ന കാലം.
അഞ്ചുമലപ്പാറ കാണുവാനും
പാറമേലേറിയിരിക്കുവാനും
സഞ്ചാരിമാര് വന്ന നല്ല കാലം.
പാറ പൊട്ടിക്കാന് തമിരുമായി
വന്നവര് തോറ്റു മറിഞ്ഞ കാലം.
പാറയ്ക്കിതൊക്കെയുമോര്മ്മയുണ്ട്
പാറ മേലാണ്ടവന് വാഴുന്നുണ്ട്
നാടിന് നടുക്കു തലയുയര്ത്തി
നാട്ടാരുകാണ്കെ യെന്നെന്നുമെന്നും
നില്പ്പാണ ജയ്യനാം നാട്ടുദൈവം
അഞ്ചുമലപ്പാറനാട്ടു ദൈവം
Saturday, November 20, 2010
Thursday, November 4, 2010
Camera Iyer: The Man Married to Camera
He says “Don’t write the name, just put the (poonool) sacred thread to the camera and anybody can read it as Camera Iyer “ .
Camera Iyer, the nomadic chronic bachelor who is married to the camera only. Bangaloreans know Camera Iyer since decades. His real name (which nobody knows is P.V.Gopala Krishnan. Born on 2.5.1935 at Puthukkod Kizhakkegramam of Palkkad district of Kerala to Vaidyanatha Iyer and Rajalakshmi, he came to Bangalore in 1970 from Madras.
At the age of 10 his father expired. When he was fifteen, he went to Bhavani at Erode. He was then working in a hotel run by a relative. As the relative of the shop owner the employees considered him specially. He got plenty of Mysore Pak and Jilebi to eat and did just supervision of the shop.
Every day he used to visit Sangameshwar the famous pilgrim centre of Bhavani. He worked there 3 years . One of his uncles has told him, only your body is growing not the mind , so leave this place and come with me. Gopalakrishnan went with that uncle to Ootty.
Gopala Krishnan worked in the textile shop of his uncle who presented him a Camera, an Agfa Isolette. That was a basic camera. Iyer took photographs of whatever he saw and gave it to a studio owned by an Englishman for developing. 8 annas were the developing charge. Film charge is 4 annas. The Englishman displayed Iyer’s photos in the studio showcase.
One day a man enquired about these photos and he purchased some and paid Rs 10 for the little photographer. Which was a huge amount for him. And for the surprise of Gopalakrishnan, those photos appeared in a Tamil news paper named “Nam Cheithi.” (Our News). The person who purchased the photos was owner of that paper. He encouraged the little photographer by buying more photographs.
At that time one news paper named “Nava India “ was started from Coimbatore by a congressman. Editor of Nam Cheithi joined as the sub-editor of Nav India. He recommended to his boss that one boy is at Ootty who can take good photographs.
Iyer was summoned to Coimbatore and made photographer in Nav India. They provided him with a Rollyflex Camera. But the problem was that film rolls were not available. Another Iyer the Chief Correspondent of Nava India took him to Roxy Studio and arranged for some film rolls. Thus the shortage of film was solved.
Everyday 3 ot 4 photographs taken by Iyer appeared in Nava India which were appreciated by the readers and other papers. At that time Swadesha Mitran was the only news paper which publish news photos. People started to purchase Nav India only to see the photographs related to the news in their locality.
Once Jawaharlal Nehru visited Coimbatore. Iyer captured some action pictures of Nehru and published . He got fame with that photos, as action pictures were not published in other papers. He was appointed as the official photographer of Nav India with a salary of Rs 150 which was enough for purchasing acres of land at that time. 14 months he worked for Nava India. This young photographer was a hero of newspaper readers of Coimbatore and surroundings .He worked with Nava India for 14 months.
Iyer had two sisters, one elder and other younger. His elder sister was 5 years older than him. Her marriage was fixed and Iyer went to his native place. During that period he was suffering with continuous head ache. He had no courage to go anywhere and affected with some fear factors. He left the job and went to his village.
After elder sister’s marriage, he stayed with his mother and younger sister. He had to look after them. He decided to start a source of income. He purchased some old typewriters and started a typewriting institute at Alathur, Palakkad. One government employee was the tutor. After three years Iyer hated that life of repeating routine and decided to take Sanyasam.
He told everybody that in search of job he is going to Chennai but he went to the Himalayas. 3 months he wandered at Himalayas, in Kedarnath, Badarinath and the entire Ganga basin. After nomadic life of some months he returned to the native place.
Iyer did a lot of sundry jobs, and finally bought another camera, this time a Canon Canonet. Wherever he go the camera was with him. But income from photography was not sufficie nt for the expenses.
He went to Madras and joined at Binny Mills as a clerk in their steamer department. After leaving there he worked as a storekeeper with ECC , a construction company. Again he left the job and conducted a canteen at Thambaram railway station. Always he was married to photography and number of photos in his collection was increasing day by day.
Gradually he started to cover every type of function from which he can survivor well. In 1977 he joined with Kaveri Water Project. In 1981 his contract with them matured and he left. After that he didn’t join for any job.
When cameras were not working , he himself tried to repair. Then sold it. Again purchase cameras and so on his friendship with camera continued. He became an expert in everything related to lense and camera. He can repair the oldest box camera to the most modern digital camera. Thus he became an authority of camera. Friends , relatives and customers called him Camera Iyer.
He is the family photographer of many rich and aristocratic people of Bangalore. And work for some companies, and Government Institutions such as reserve Bank of India etc.
He is well versed in all the branches of photography. He begins his day with two idlis and one coffee and proceeds for the destinations known or unknown. Nan oru thanimaram. Thanimaram thoappaavillai ( I am a single tree. Single tree cannot be a garden).
Iyer says.Don’t be a burden to others. Work hard and save. Yaathum Oore, Yaavarin Keleer ( All places are ours, all are our relatives).
Iyer had sold numerous photographs to many individuals, publications and agencies. He has covered almost all the wild life sanctuaries of south India. Many times Iyer and friends got into trouble while facing the beasts. Iyer has taken thousands of photographs of elephants.
He was lucky to associate with world famous wild life photographers like E.Hanumantha Rao. Iyer visited various wild life sanctuaries with Rao more than twenty times. It can was an experience that never be forgotten.
Now also he use to visit Bandipur, Muthumala, Thekkadi, Ranganathitta, Kokkarabellur etc during the seasons and non seasons. He visited almost all the famous temples of North India and have a good collection of photos of that monuments. .
His first cameras were of 120mm. After that he changed to 35mm. Now he uses a modern digital camera. If a new model comes to the market this camera wizard pick it up that and uses till the new model comes.
After digital photography came, his profession is not so much charming because now a days the photographs are more technical than creative. Everybody knows to take photographs and the technology corrects each and every error.
Iyer is omnipresent at the hub of the city MG Road. He is available in and around the coffee house when he is free. But he don’t have any time table, as he is the enemy of timetables. But he believe in time, the omnipotent.
“As per astrology I have sanyasayoga my planetary position is Rahu at 8th house, which means no rebirth and thus I have to suffer everything in this lifetime.” Iyer says and vanished in the crowd, as he got an assignment in the phone.
Contact Camera iyer @ Mobile # 09448014892
Article By S.SALIM KU
CAMERA IYER : THE MAN MARRIED WITH CAMERA
Camera Iyer
t h e m a n m a r r i e d t o c a m e r a
s.salimkumar interviewing CAMERA IYER
(photoes by S.V.ASOKAN)
He says “Don’t write the name, just put the (poonool) sacred thread to the camera and anybody can read it as Camera Iyer “ .
Camera Iyer, the nomadic chronic bachelor who is married to the camera only. Bangaloreans know Camera Iyer since decades. His real name (which nobody knows is P.V.Gopala Krishnan. Born on 2.5.1935 at Puthukkod Kizhakkegramam of Palkkad district of Kerala to Vaidyanatha Iyer and Rajalakshmi, he came to Bangalore in 1970 from Madras.
At the age of 10 his father expired. When he was fifteen, he went to Bhavani at Erode. He was then working in a hotel run by a relative. As the relative of the shop owner the employees considered him specially. He got plenty of Mysore Pak and Jilebi to eat and did just supervision of the shop.
Every day he used to visit Sangameshwar the famous pilgrim centre of Bhavani. He worked there 3 years . One of his uncles has told him, only your body is growing not the mind , so leave this place and come with me. Gopalakrishnan went with that uncle to Ootty.
Gopala Krishnan worked in the textile shop of his uncle who presented him a Camera, an Agfa Isolette. That was a basic camera. Iyer took photographs of whatever he saw and gave it to a studio owned by an Englishman for developing. 8 annas were the developing charge. Film charge is 4 annas. The Englishman displayed Iyer’s photos in the studio showcase.
One day a man enquired about these photos and he purchased some and paid Rs 10 for the little photographer. Which was a huge amount for him. And for the surprise of Gopalakrishnan, those photos appeared in a Tamil news paper named “Nam Cheithi.” (Our News). The person who purchased the photos was owner of that paper. He encouraged the little photographer by buying more photographs.
At that time one news paper named “Nava India “ was started from Coimbatore by a congressman. Editor of Nam Cheithi joined as the sub-editor of Nav India. He recommended to his boss that one boy is at Ootty who can take good photographs.
Iyer was summoned to Coimbatore and made photographer in Nav India. They provided him with a Rollyflex Camera. But the problem was that film rolls were not available. Another Iyer the Chief Correspondent of Nava India took him to Roxy Studio and arranged for some film rolls. Thus the shortage of film was solved.
Everyday 3 ot 4 photographs taken by Iyer appeared in Nava India which were appreciated by the readers and other papers. At that time Swadesha Mitran was the only news paper which publish news photos. People started to purchase Nav India only to see the photographs related to the news in their locality.
Once Jawaharlal Nehru visited Coimbatore. Iyer captured some action pictures of Nehru and published . He got fame with that photos, as action pictures were not published in other papers. He was appointed as the official photographer of Nav India with a salary of Rs 150 which was enough for purchasing acres of land at that time. 14 months he worked for Nava India. This young photographer was a hero of newspaper readers of Coimbatore and surroundings .He worked with Nava India for 14 months.
Iyer had two sisters, one elder and other younger. His elder sister was 5 years older than him. Her marriage was fixed and Iyer went to his native place. During that period he was suffering with continuous head ache. He had no courage to go anywhere and affected with some fear factors. He left the job and went to his village.
After elder sister’s marriage, he stayed with his mother and younger sister. He had to look after them. He decided to start a source of income. He purchased some old typewriters and started a typewriting institute at Alathur, Palakkad. One government employee was the tutor. After three years Iyer hated that life of repeating routine and decided to take Sanyasam.
He told everybody that in search of job he is going to Chennai but he went to the Himalayas. 3 months he wandered at Himalayas, in Kedarnath, Badarinath and the entire Ganga basin. After nomadic life of some months he returned to the native place.
Iyer did a lot of sundry jobs, and finally bought another camera, this time a Canon Canonet. Wherever he go the camera was with him. But income from photography was not sufficie nt for the expenses.
He went to Madras and joined at Binny Mills as a clerk in their steamer department. After leaving there he worked as a storekeeper with ECC , a construction company. Again he left the job and conducted a canteen at Thambaram railway station. Always he was married to photography and number of photos in his collection was increasing day by day.
Gradually he started to cover every type of function from which he can survivor well. In 1977 he joined with Kaveri Water Project. In 1981 his contract with them matured and he left. After that he didn’t join for any job.
When cameras were not working , he himself tried to repair. Then sold it. Again purchase cameras and so on his friendship with camera continued. He became an expert in everything related to lense and camera. He can repair the oldest box camera to the most modern digital camera. Thus he became an authority of camera. Friends , relatives and customers called him Camera Iyer.
He is the family photographer of many rich and aristocratic people of Bangalore. And work for some companies, and Government Institutions such as reserve Bank of India etc.
He is well versed in all the branches of photography. He begins his day with two idlis and one coffee and proceeds for the destinations known or unknown. Nan oru thanimaram. Thanimaram thoappaavillai ( I am a single tree. Single tree cannot be a garden).
Iyer says.Don’t be a burden to others. Work hard and save. Yaathum Oore, Yaavarin Keleer ( All places are ours, all are our relatives).
Iyer had sold numerous photographs to many individuals, publications and agencies. He has covered almost all the wild life sanctuaries of south India. Many times Iyer and friends got into trouble while facing the beasts. Iyer has taken thousands of photographs of elephants.
He was lucky to associate with world famous wild life photographers like E.Hanumantha Rao. Iyer visited various wild life sanctuaries with Rao more than twenty times. It can was an experience that never be forgotten.
Now also he use to visit Bandipur, Muthumala, Thekkadi, Ranganathitta, Kokkarabellur etc during the seasons and non seasons. He visited almost all the famous temples of North India and have a good collection of photos of that monuments. .
His first cameras were of 120mm. After that he changed to 35mm. Now he uses a modern digital camera. If a new model comes to the market this camera wizard pick it up that and uses till the new model comes.
After digital photography came, his profession is not so much charming because now a days the photographs are more technical than creative. Everybody knows to take photographs and the technology corrects each and every error.
Iyer is omnipresent at the hub of the city MG Road. He is available in and around the coffee house when he is free. But he don’t have any time table, as he is the enemy of timetables. But he believe in time, the omnipotent.
“As per astrology I have sanyasayoga my planetary position is Rahu at 8th house, which means no rebirth and thus I have to suffer everything in this lifetime.” Iyer says and vanished in the crowd, as he got an assignment in the phone. Contact Camera iyer @ Mobile # 09448014892
Article By
S.SALIM KUMAR
Wednesday, November 3, 2010
S.Salim Kumar (poems)
പലപ്പോഴായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച കുറച്ചു കവിതകള് .
ഇപ്പോള് എഴുത്ത് കുറവാണ്.
എഴുതുന്ന മുറയ്ക്ക് പുതിയ രചനകള് പോസ്റ്റ് ചെയ്യുന്നതാണ്.
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ
എസ്.സലിം കുമാര്
Tuesday, November 2, 2010
ജാനകി - ഭൂമിപുത്രി
'സൂഫി പറഞ്ഞ കഥയ്ക്ക് ശേഷം സിലിക്കണ് മീഡിയയ്ക്കുവേണ്ടി പ്രകാശ് ബാരെ നിര്മ്മിച്ച ഈ ചിത്രം സംവിധാനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത് 'അടയാളങ്ങള് 'എന്ന ചിത്രത്തിലൂടെ സംസ്ഥാന -ദേശീയ-അന്തര്ദേശീയ പുരസ്കാരങ്ങള് നേടിയ എംജി ശശി യാണ്. ലോല കെനിയ(ആഫ്രിക്ക) ചലച്ചിത്രോത്സവത്തില് കുട്ടികളുടെ അവകാശങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള മികച്ച ചിത്രത്തിനുള്ള ഒന്നാം സമ്മാനം നേടിയ 'ജാനകി' കേരള അന്താരാഷ്ട്ര ചലച്ചിത്രമേളയിലേക്കും മുംബൈ അന്താരാഷ്ട്രമേളയിലേക്കും തേര്ഡ് ഐ ഏഷ്യന് ഫിലിം ഫെസ്റ്റിവലിലെ മത്സരവിഭാഗത്തിലേക്കും തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
ജാനകി - ഭൂമിപുത്രി
മലയാള സിനിമയില് അന്യം നിന്ന് പോവാറായ ഒരു ജനുസ്സാണ് ബാലചിത്രങ്ങള്. അതിനാല്ത്തന്നെ മുതിര്ന്നവരുടെ സിനിമയിലൂടെ പ്രചരിക്കുന്ന ആശയമണ്ഡലം ആണ് കുട്ടികളെ സ്വാധീനിക്കുന്നത്. കുട്ടികളെ യാഥാര്ത്ഥ്യബോധത്തില് നിന്നും സാമൂഹ്യമായ അറിവുകളില് നിന്നും മാറ്റി നിര്ത്തുന്ന ഹാരി പോട്ടര്, പോക്കെമോന് ഇനത്തില്പ്പെട്ട ത്രസിപ്പിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളുടെ സ്വാധീനത്തിന്നപ്പുറത്തേക്ക് കുട്ടികളുടെ മനസ്സിനെ നയിക്കുന്ന ചിത്രമായ 'ജാനകി' മലയാളത്തില് ഇതു വരെ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള ബാലചിത്രങ്ങളില് നിന്നും തീര്ത്തും വ്യത്യസ്തമാണ് . സാമൂഹികമായ അറിവുകളില് നിന്ന് മാറി നില്ക്കാതെ ചുറ്റും നടക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി ആലോചിക്കുവാന് 'ജാനകി' അവരെ പ്രേരിപ്പിക്കും
ഭൂമിയില് നിന്ന് വന്നു ഭൂമിയിലേക്ക് തിരികെ പോകാന് നിര്ബന്ധിതയാകുന്ന സാക്ഷാല് സീതയെപ്പോലെ, തെരുവില് നിന്നു വന്നു തെരുവിലേക്ക് തിരികെ വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്ന ജാനകി എന്ന ബാലികയുടെ കഥയാണിത്. മുഖ്യധാരാ ജീവിതത്തിലെ കുഞ്ഞുങ്ങളും തെരുവില് ഉപേക്ഷികപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളും സാമൂഹ്യയാഥാര്ത്ഥ്യമായി നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെ ഈ യഥാര്ത്ഥ്യത്തെ നോക്കിക്കാണുവാനാണ് ജാനകി ശ്രമിക്കുന്നത്. റിയാലിറ്റിയും ഫാന്റസിയും ഇടകലര്ന്ന കഥാഘടനയും , ചടുലമായ പ്രതിപാദനരീതിയുമാണ് ഈ ചിത്രത്തിനുള്ളത്. നിത്യജീവിതത്തിലെ സാധാരണ സംഭവങ്ങളിലൂടെ ജാനകിയുടെ കഥ ഇതള് വിരിയുന്നത്.
പ്രതിഭാശാലികളുടെ കൂട്ടുകെട്ട്
പ്രതിഭാശാലികളായ ഒരുകൂട്ടം കലാകാരന്മാരുടെയും സാങ്കേതിക വിദഗ്ദ്ധരുടെയും സംഗമവേദിയാണ് ജാനകി എന്ന സിനിമ. മലയാളിയായ ഹോളിവുഡ് നടന് തമ്പി ആന്റണി, എഞ്ചിനീയര്, സംരംഭകന്, നടന് എന്ന നിലയില് വ്യക്തിമുദ്ര പതിപ്പിച്ച പ്രകാശ് ബാരെ, വില്ലന് കഥാപാത്രങ്ങളില് നിന്ന് സ്വഭാവാഭിനയത്തിലേക്ക് കൂടുമാറിയ ടി. ജി.രവി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകന് ശ്രീജിത്ത് രവി, നടകാഭിനേത്രിയും ഏഴുത്തുകാരിയുമായ സജിത മഠത്തില്, പൂനാ ഫിലിം ഇന്സ്ടിട്യുട്ടില് നിന്നും അഭിനയം പഠിച്ചിറങ്ങിയ വിനയ്, എം.ആര്.ബിയുടെ മകള് ലീല, പ്രേംജിയുടെ മകള് സതി, ഹരിശാന്ത്, നാടുഗദ്ദികയും 'മാവേലിമണ്റവും' എഴുതിയ 'കനവു' സ്ഥാപകന് കെ.ജെ.ബേബി, നര്ത്തകി കലാമണ്ഡലം രാധിക, നാടക കലാകാരന് എ.വി.ജയചന്ദ്രന്, ഇര്ഷാദ്, ചാത്തനൂര് വിജയന്, രജനി മുരളി, ആശ കൃഷ്ണന്, കഥകളി നടനും സംഗീതജ്ഞനുമായ മനോജ് പുല്ലൂര്, കഥകളി നടി ജയശ്രീ, തുടങ്ങിയവരാണ് ജാനകിയിലെ മറ്റു അഭിനേതാക്കള്.
മുഖ്യ കഥാപാത്രമായ ജാനകിയെ അവതരപ്പിക്കുന്നത് കൃഷ്ണ പദ്മകുമാര് എന്ന പന്ത്രണ്ടു കാരിയാണ്. നയന ജോസന്, ശാലിനി, ശ്രുതി, ശ്രുതി ടി.പി, ആദിത്യ സന്തോഷ്, സാരംഗ്, ജിതിന്, ശ്രീരാഗ്, ആദിത്യന്, സുപ്രീത് എന്നിങ്ങനെ സദാ ചിത്രത്തില് നിറഞ്ഞു നില്ല്കുന്ന കുട്ടിപ്പട്ടാളം ഉള്പ്പെടെ നൂറോളം കുട്ടികള് ഈ ചിത്രത്തില് അഭിനയിച്ചിട്ടുണ്ട്. തമ്പി ആന്റണിയാണ് ശേഖരന്മാസ്റ്റര് എന്ന പ്രധാന കഥാപാത്രമായി രംഗത്തെത്തുന്നത്. .
സംവിധായകന് എം.ജി. ശശി തന്നെയാണ് കഥ, തിരക്കഥ, ഗാനങ്ങള് എന്നിവ രചിച്ചിരിക്കുന്നത്. അഭിനയത്തിന് പുറമേ ശശിയുടെ സംവിധാനസഹായി കൂടിയാണ് പ്രകാശ് ബാരെ ഈ ചിത്രത്തില്. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദശകത്തിലെറെയായി നിരവധി മികച്ച ചിത്രങ്ങളുടെ ചായാഗ്രാഹകനായ എം.ജെ. രാധാകൃഷ്ണന്റെ ഫോട്ടോഗ്രഫി ജാനകിയുടെ പ്ലസ് പോയിന്റുകളില് ഒന്നാണ്. കലാസംവിധാനം ഷിബു പഴഞ്ചിറ. മേക്കപ്പ് ബിജു ഭാസ്കര്. വസ്ത്രാലങ്കാരം കുമാര് എടപ്പാള്. പ്രൊഡക്ഷന് എക്സീക്യുട്ടിവ് ഹരി വെഞ്ഞാറമൂട്.
ഗാന്ധിയന് ദര്ശനം
ലോകമെങ്ങും ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റഴിയുന്ന ഒരു ബ്രാന്ഡ് ആയി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ഗാന്ധിജി. പക്ഷേ, ഒരു കുട്ടിയെങ്കിലും വിശന്നിരിക്കുകയാണെങ്കില് രാജ്യം സ്വതന്ത്രരല്ല എന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് നാം സൌകര്യപൂര്വ്വം മറക്കുന്നു. നമ്മുടെ തെരുവുകളിലെ അസംഖ്യം കുഞ്ഞുങ്ങള്ക്കു നേരെ നാം കണ്ണടയ്ക്കുന്നു. മുഖ്യ കഥാപാത്രമായ ശേഖരന്മാഷുടെ ഓരോ പ്രവൃത്തികളുടെയും ചാലക ശക്തി ഗാന്ധിയന് ദര്ശനം ആണ്. മാഷില് നിന്ന് പകര്ന്നു കിട്ടിയ സ്നേഹവും മനസ്സുറപ്പുമാണ് പിന്നീട് ജാനകിയെ നയിക്കുന്നത്. ഗാന്ധിജിയുടെ നൂറ്റിനാല്പതാം ജന്മദിനവും ഹിന്ദ് സ്വരാജിന്റെ ശതവാര്ഷികവും ആഘോഷിക്കുന്ന വേളയില് ആണ് 'ജാനകി' നിര്മ്മിക്കപ്പെട്ടത് എന്നത് ശ്രദ്ധേയം ആണ്.
എം.ജി ശശി
ആദ്യ ചിത്രമായ 'അടയാളങ്ങളി'ലൂടെ ചിത്രത്തിനും മികച്ച സംവിധായകനും ഉള്ളതു ഉള്പ്പെടെ അഞ്ചു സംസ്ഥാന അവാര്ഡുകള് നേടുകയും ദേശീയ അന്തര് ദേശീയതലത്തില് ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുകയും മലയാളത്തിലെ മികച്ച സംവിധായകരുടെ മുന്നിരയിലെത്തുകയും ചെയ്ത എഴുത്തുകാരനും നടനും കൂടിയായ എം ജി ശശി ഒരിക്കല്ക്കൂടി തന്റെ അവിസ്മരണീയമായ അടയാളം പതിപ്പിക്കുകയാണ് ജാനകിയിലൂടെ. മഹാത്മാ അങ്ങയോട്, ഒളിച്ചേ കണ്ടേ, സ്നേഹസമ്മാനം, കനവു മലയിലേക്കു തുടങ്ങിയ ഹ്രസ്വചിത്രങ്ങളും അദ്ദേഹം സംവിധാനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ മൂന്നു ദശകങ്ങളായി നിരവധി നാടകങ്ങളും ശശി എഴുതി സംവിധാനം ചെയ്തു അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
സിലിക്കണ് മീഡിയയുടെ ചിത്രം
പ്രതിഭാധനരായ കലാകാരന്മാരുടെയും സാങ്കേതിക വിദഗ്ധരുടെയും കൂട്ടായ്മയിലൂടെ ലോകനിലവാരത്തിലുള്ള ചിത്രങ്ങള് നിര്മ്മിക്കുന്ന സിലിക്കണ് മീഡിയയുടെ ആദ്യ ചിത്രമായ 'സൂഫി പറഞ്ഞ കഥ'ഏറെ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. കഥയും സാങ്കേതികമികവും ഉള്ള സിനിമകള് നിര്മ്മിക്കുന്നതിന്നോപ്പം തന്നെ പ്രദര്ശനത്തിലും വിതരണവിപണന രംഗങ്ങളിലും സാങ്കേതികവിദ്യയിലുള്ള മികവും ലോക വ്യാപകമായുള്ള ബന്ധങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുവാനാണ് സിലിക്കണ് മീഡിയ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. പതിവുപാതകളിലൂടെ ഉള്ള യാത്രയില് മലയാള സിനിമക്കു സംഭവിക്കുന്ന ജീര്ണതകളെ അതിജീവിക്കുവാന് ഉതകുന്ന തരത്തിലുള്ള മികച്ച സൃഷ്ടികള് കൊണ്ട് സിനിമമേഖലയെ സമ്പന്നമാക്കുന്നതിന്നാണ് സിലിക്കണ് മീഡിയയുടെ ശ്രമം.
ജാനകിയെപ്പറ്റി ..സംവിധായകന് പറയുന്നു
മെയിന് റോഡിലേക്ക് കയറുമ്പോള് ഇടതുഭാഗത്ത് പൊതുസ്ഥലത്തു തന്നെ കെട്ടി മേഞ്ഞ ഒരു കൂര കാണാം. കനിമൊഴിയുടെ വീടാണത്. കനിമൊഴിയും സഹോദരന് അഴകനും അമ്മയും അമ്മയുടെ താല്ക്കാലിക ഭര്ത്താവായ മറ്റൊരാളുമൊത്ത് ആ ഒറ്റമുറി കൂരയില് താമസമാണ്. അമ്മികൊത്ത് , അണ്ണാനെ പിടിക്കല്, കച്ചറ പെറുക്കല് ...തുടങ്ങി പലവിധ നിത്യവൃത്തികള്. കാലത്തു തന്നെ കുടുംബസമേതം കള്ളുഷാപ്പില് പോകലും പതിവാണ്. കനിമൊഴിയാണ് പിന്നീട് എന്റെ 'ജാനകി' ആയത്.
സഹോദരങ്ങല്ക്കൊപ്പംകനിമൊഴി ഉച്ചയ്ക്ക് വീടിന്റെ ഗേറ്റില് വന്നു തട്ടി വിളിക്കും. ഭക്ഷണത്തിനു വേണ്ടി. ഒരു നേരം, രണ്ടാം ദിവസം, മൂന്നാം നാള്, ഒക്കെ ഭക്ഷണം കൊടുത്തു. പിന്നീടത് എന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും അമ്മയ്ക്കും ഞാനടക്കം വീട്ടിലാര്ക്കും തന്നെ പ്രായോഗികമായി മുന്നോട്ടു കൊണ്ടു പോകാവുന്ന ഏര്പ്പാടാണെന്ന് തോന്നിയില്ല.
"എന്നും വന്നാ ശര്യാവില്ല..വേറേ എങ്ങടെങ്കിലും പൊയ്ക്കോ" ... അടുത്ത മരച്ചില്ലകളില് ചാടി കളിക്കുന്ന അണ്ണാനെ കണ്ടു കവണയെടുത്ത് ആ കുട്ടികള് അങ്ങോട്ടോടി. എന്റെ കുട്ടികളെപ്പോലെയാണ് ഈ കുട്ടികളും എന്ന് എനിക്ക് അറിയായ്കയല്ല.
വിഷുദിവസം സ്വന്തം വീടുകളില് നിന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചുവന്നു എന്റെ ചെറിയ മകനോടൊപ്പം അവന്റെ കൂട്ടുകാര് മുറ്റത്തു ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കുകയാണ്. ആ കൂട്ടത്തില് പക്ഷേ അഴകനെയും ഞാന് കണ്ടു. "അഴകന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ?'
"ഇല്ല" ഉച്ചത്തില് പറഞ്ഞ് ആകാവുന്ന ശക്തി സംഭരിച്ചു അഴകന് ബൌള് ചെയ്തു. അന്നു അഴകന് ഭക്ഷണം കൊടുത്തത് ഒട്ടും തന്നെ എന്റെ മാഹാത്മ്യമല്ല.. ഉമ്മറവാതിലിലൂടെ കയറി വരാന് മടിച്ച്, കസേരയില് ഇരിപ്പുറയ്ക്കാതെ, അഴകന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചത് ഓര്ക്കുന്നു.
നാട്ടിലെ പൊതു പരിപാടികള്ക്ക് കനിമൊഴി മലയാളി പെണ്കൊടിയെപ്പോലെ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നില്ക്കും. ആരോ ഉപേക്ഷിച്ച പട്ടുപാവാട..ശരീരത്തില് അയഞ്ഞു തൂങ്ങുന്ന ജാക്കറ്റ് .. ചന്ദനക്കുറി..തുമ്പു കെട്ടിയ മുടിയില് തുളസിക്കതിര്...എല്ലാര്ക്കും പരിഹാസം. നാടോടി സംഘത്തിലെ പെണ്ണിന് ഈ ഗ്രാമത്തിന്റെ സംസ്കാരവുമായി എന്തു ബന്ധം?
പല വീടുകളില് പണിക്കു നിന്നു കനിമൊഴി. ആ ചെറിയ പെണ്കുട്ടി ഗര്ഭിണിയാണെന്ന് പിന്നീട് നാട്ടില് ശ്രുതി പറന്നു. ഡോക്റ്ററെ സ്വകാര്യമായി കണ്ടു ഗര്ഭം അലസിപ്പിച്ചത്രേ! കുറേ നാള് കനിമൊഴിയെ ആരും കണ്ടില്ല.
പതിന്നാലാം വയസ്സില് കനിമൊഴിയെ മറ്റൊരു നാടോടി സംഘത്തിലെ മാരിയപ്പന് എന്ന ചെറുപ്പക്കാരന് 'മങ്ങലം" കഴിച്ചു കൊടുത്തു. കല്യാണ ദിവസം വധൂവരന്മാര് ഒഴികെ ബാക്കിയെല്ലാവരും കടത്തിണ്ണയില് കള്ളുകുടിച്ചു കൂത്താടി. വിവാഹപ്പിറ്റേന്ന് കനിമൊഴി അവരുടെ കൂരയ്ക്ക് പിറകിലുള്ള പഞ്ചായത്തു കിണറ്റില് ചാടി. അവളെ മെഡിക്കല് കോളെജിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയെന്നും മരിച്ചു പൊയെന്നുമൊക്കെ പിന്നീടു കേട്ടു. . പിന്നെയാരും കനിമൊഴിയെ കണ്ടതേയില്ല.
ജാനകി എന്റെ മനസ്സില് പിറവി എടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ജാനകി സീത തന്നെയാണ്. രാമായണത്തിലെ സീത. ഉഴവുചാലില് നിന്നു വരികയും ഭൂമി പിളര്ന്നു മണ്ണിലേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു പോവുകയും ചെയ്യുന്ന സീത. കനിമൊഴിയിലൂടെ സീതയിലൂടെ ജനകിയിലേയ്ക്കെത്തുകയായിരുന്നു. നമ്മള് തിരിച്ചറിയുക! ജാനകി ഒരു പെണ്കുഞ്ഞാണ്. പനിച്ചു വിറയ്ക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ഉള്ളം കയ്യില് സ്നേഹത്തോടെ ഒരു ഉമ്മ വയ്ക്കാനെങ്കിലും മനുഷ്യര്ക്ക് കഴിയണം.
കുഞ്ഞുങ്ങളെ അത്യധികം സ്നേഹിച്ച ഗാന്ധിജിയുടെ ദര്ശനം കനിമൊഴിയോടൊപ്പം ചേര്ന്നപ്പോള് രാഷ്ട്രീയമായും സാമൂഹ്യമായും സാംസ്കാരികമായും അര്ത്ഥ തലങ്ങലുള്ള 'ജാനകി' എന്ന ഭൂമിപുത്രിയെക്കുറിച്ചുള്ള സിനിമയുടെ രൂപം തെളിഞ്ഞു വന്നു. ശബ്ദവും ദൃശ്യവും ഉരുത്തിരിഞ്ഞു.
ജാനകി - ഭൂമിപുത്രി
മലയാള സിനിമയില് അന്യം നിന്ന് പോവാറായ ഒരു ജനുസ്സാണ് ബാലചിത്രങ്ങള്. അതിനാല്ത്തന്നെ മുതിര്ന്നവരുടെ സിനിമയിലൂടെ പ്രചരിക്കുന്ന ആശയമണ്ഡലം ആണ് കുട്ടികളെ സ്വാധീനിക്കുന്നത്. കുട്ടികളെ യാഥാര്ത്ഥ്യബോധത്തില് നിന്നും സാമൂഹ്യമായ അറിവുകളില് നിന്നും മാറ്റി നിര്ത്തുന്ന ഹാരി പോട്ടര്, പോക്കെമോന് ഇനത്തില്പ്പെട്ട ത്രസിപ്പിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളുടെ സ്വാധീനത്തിന്നപ്പുറത്തേക്ക് കുട്ടികളുടെ മനസ്സിനെ നയിക്കുന്ന ചിത്രമായ 'ജാനകി' മലയാളത്തില് ഇതു വരെ ഉണ്ടായിട്ടുള്ള ബാലചിത്രങ്ങളില് നിന്നും തീര്ത്തും വ്യത്യസ്തമാണ് . സാമൂഹികമായ അറിവുകളില് നിന്ന് മാറി നില്ക്കാതെ ചുറ്റും നടക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി ആലോചിക്കുവാന് 'ജാനകി' അവരെ പ്രേരിപ്പിക്കും
ഭൂമിയില് നിന്ന് വന്നു ഭൂമിയിലേക്ക് തിരികെ പോകാന് നിര്ബന്ധിതയാകുന്ന സാക്ഷാല് സീതയെപ്പോലെ, തെരുവില് നിന്നു വന്നു തെരുവിലേക്ക് തിരികെ വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്ന ജാനകി എന്ന ബാലികയുടെ കഥയാണിത്. മുഖ്യധാരാ ജീവിതത്തിലെ കുഞ്ഞുങ്ങളും തെരുവില് ഉപേക്ഷികപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളും സാമൂഹ്യയാഥാര്ത്ഥ്യമായി നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ കാഴ്ചപ്പാടിലൂടെ ഈ യഥാര്ത്ഥ്യത്തെ നോക്കിക്കാണുവാനാണ് ജാനകി ശ്രമിക്കുന്നത്. റിയാലിറ്റിയും ഫാന്റസിയും ഇടകലര്ന്ന കഥാഘടനയും , ചടുലമായ പ്രതിപാദനരീതിയുമാണ് ഈ ചിത്രത്തിനുള്ളത്. നിത്യജീവിതത്തിലെ സാധാരണ സംഭവങ്ങളിലൂടെ ജാനകിയുടെ കഥ ഇതള് വിരിയുന്നത്.
പ്രതിഭാശാലികളുടെ കൂട്ടുകെട്ട്
പ്രതിഭാശാലികളായ ഒരുകൂട്ടം കലാകാരന്മാരുടെയും സാങ്കേതിക വിദഗ്ദ്ധരുടെയും സംഗമവേദിയാണ് ജാനകി എന്ന സിനിമ. മലയാളിയായ ഹോളിവുഡ് നടന് തമ്പി ആന്റണി, എഞ്ചിനീയര്, സംരംഭകന്, നടന് എന്ന നിലയില് വ്യക്തിമുദ്ര പതിപ്പിച്ച പ്രകാശ് ബാരെ, വില്ലന് കഥാപാത്രങ്ങളില് നിന്ന് സ്വഭാവാഭിനയത്തിലേക്ക് കൂടുമാറിയ ടി. ജി.രവി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകന് ശ്രീജിത്ത് രവി, നടകാഭിനേത്രിയും ഏഴുത്തുകാരിയുമായ സജിത മഠത്തില്, പൂനാ ഫിലിം ഇന്സ്ടിട്യുട്ടില് നിന്നും അഭിനയം പഠിച്ചിറങ്ങിയ വിനയ്, എം.ആര്.ബിയുടെ മകള് ലീല, പ്രേംജിയുടെ മകള് സതി, ഹരിശാന്ത്, നാടുഗദ്ദികയും 'മാവേലിമണ്റവും' എഴുതിയ 'കനവു' സ്ഥാപകന് കെ.ജെ.ബേബി, നര്ത്തകി കലാമണ്ഡലം രാധിക, നാടക കലാകാരന് എ.വി.ജയചന്ദ്രന്, ഇര്ഷാദ്, ചാത്തനൂര് വിജയന്, രജനി മുരളി, ആശ കൃഷ്ണന്, കഥകളി നടനും സംഗീതജ്ഞനുമായ മനോജ് പുല്ലൂര്, കഥകളി നടി ജയശ്രീ, തുടങ്ങിയവരാണ് ജാനകിയിലെ മറ്റു അഭിനേതാക്കള്.
മുഖ്യ കഥാപാത്രമായ ജാനകിയെ അവതരപ്പിക്കുന്നത് കൃഷ്ണ പദ്മകുമാര് എന്ന പന്ത്രണ്ടു കാരിയാണ്. നയന ജോസന്, ശാലിനി, ശ്രുതി, ശ്രുതി ടി.പി, ആദിത്യ സന്തോഷ്, സാരംഗ്, ജിതിന്, ശ്രീരാഗ്, ആദിത്യന്, സുപ്രീത് എന്നിങ്ങനെ സദാ ചിത്രത്തില് നിറഞ്ഞു നില്ല്കുന്ന കുട്ടിപ്പട്ടാളം ഉള്പ്പെടെ നൂറോളം കുട്ടികള് ഈ ചിത്രത്തില് അഭിനയിച്ചിട്ടുണ്ട്. തമ്പി ആന്റണിയാണ് ശേഖരന്മാസ്റ്റര് എന്ന പ്രധാന കഥാപാത്രമായി രംഗത്തെത്തുന്നത്. .
സംവിധായകന് എം.ജി. ശശി തന്നെയാണ് കഥ, തിരക്കഥ, ഗാനങ്ങള് എന്നിവ രചിച്ചിരിക്കുന്നത്. അഭിനയത്തിന് പുറമേ ശശിയുടെ സംവിധാനസഹായി കൂടിയാണ് പ്രകാശ് ബാരെ ഈ ചിത്രത്തില്. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദശകത്തിലെറെയായി നിരവധി മികച്ച ചിത്രങ്ങളുടെ ചായാഗ്രാഹകനായ എം.ജെ. രാധാകൃഷ്ണന്റെ ഫോട്ടോഗ്രഫി ജാനകിയുടെ പ്ലസ് പോയിന്റുകളില് ഒന്നാണ്. കലാസംവിധാനം ഷിബു പഴഞ്ചിറ. മേക്കപ്പ് ബിജു ഭാസ്കര്. വസ്ത്രാലങ്കാരം കുമാര് എടപ്പാള്. പ്രൊഡക്ഷന് എക്സീക്യുട്ടിവ് ഹരി വെഞ്ഞാറമൂട്.
ഗാന്ധിയന് ദര്ശനം
ലോകമെങ്ങും ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റഴിയുന്ന ഒരു ബ്രാന്ഡ് ആയി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു ഗാന്ധിജി. പക്ഷേ, ഒരു കുട്ടിയെങ്കിലും വിശന്നിരിക്കുകയാണെങ്കില് രാജ്യം സ്വതന്ത്രരല്ല എന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് നാം സൌകര്യപൂര്വ്വം മറക്കുന്നു. നമ്മുടെ തെരുവുകളിലെ അസംഖ്യം കുഞ്ഞുങ്ങള്ക്കു നേരെ നാം കണ്ണടയ്ക്കുന്നു. മുഖ്യ കഥാപാത്രമായ ശേഖരന്മാഷുടെ ഓരോ പ്രവൃത്തികളുടെയും ചാലക ശക്തി ഗാന്ധിയന് ദര്ശനം ആണ്. മാഷില് നിന്ന് പകര്ന്നു കിട്ടിയ സ്നേഹവും മനസ്സുറപ്പുമാണ് പിന്നീട് ജാനകിയെ നയിക്കുന്നത്. ഗാന്ധിജിയുടെ നൂറ്റിനാല്പതാം ജന്മദിനവും ഹിന്ദ് സ്വരാജിന്റെ ശതവാര്ഷികവും ആഘോഷിക്കുന്ന വേളയില് ആണ് 'ജാനകി' നിര്മ്മിക്കപ്പെട്ടത് എന്നത് ശ്രദ്ധേയം ആണ്.
എം.ജി ശശി
ആദ്യ ചിത്രമായ 'അടയാളങ്ങളി'ലൂടെ ചിത്രത്തിനും മികച്ച സംവിധായകനും ഉള്ളതു ഉള്പ്പെടെ അഞ്ചു സംസ്ഥാന അവാര്ഡുകള് നേടുകയും ദേശീയ അന്തര് ദേശീയതലത്തില് ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുകയും മലയാളത്തിലെ മികച്ച സംവിധായകരുടെ മുന്നിരയിലെത്തുകയും ചെയ്ത എഴുത്തുകാരനും നടനും കൂടിയായ എം ജി ശശി ഒരിക്കല്ക്കൂടി തന്റെ അവിസ്മരണീയമായ അടയാളം പതിപ്പിക്കുകയാണ് ജാനകിയിലൂടെ. മഹാത്മാ അങ്ങയോട്, ഒളിച്ചേ കണ്ടേ, സ്നേഹസമ്മാനം, കനവു മലയിലേക്കു തുടങ്ങിയ ഹ്രസ്വചിത്രങ്ങളും അദ്ദേഹം സംവിധാനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ മൂന്നു ദശകങ്ങളായി നിരവധി നാടകങ്ങളും ശശി എഴുതി സംവിധാനം ചെയ്തു അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
സിലിക്കണ് മീഡിയയുടെ ചിത്രം
പ്രതിഭാധനരായ കലാകാരന്മാരുടെയും സാങ്കേതിക വിദഗ്ധരുടെയും കൂട്ടായ്മയിലൂടെ ലോകനിലവാരത്തിലുള്ള ചിത്രങ്ങള് നിര്മ്മിക്കുന്ന സിലിക്കണ് മീഡിയയുടെ ആദ്യ ചിത്രമായ 'സൂഫി പറഞ്ഞ കഥ'ഏറെ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. കഥയും സാങ്കേതികമികവും ഉള്ള സിനിമകള് നിര്മ്മിക്കുന്നതിന്നോപ്പം തന്നെ പ്രദര്ശനത്തിലും വിതരണവിപണന രംഗങ്ങളിലും സാങ്കേതികവിദ്യയിലുള്ള മികവും ലോക വ്യാപകമായുള്ള ബന്ധങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുവാനാണ് സിലിക്കണ് മീഡിയ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്. പതിവുപാതകളിലൂടെ ഉള്ള യാത്രയില് മലയാള സിനിമക്കു സംഭവിക്കുന്ന ജീര്ണതകളെ അതിജീവിക്കുവാന് ഉതകുന്ന തരത്തിലുള്ള മികച്ച സൃഷ്ടികള് കൊണ്ട് സിനിമമേഖലയെ സമ്പന്നമാക്കുന്നതിന്നാണ് സിലിക്കണ് മീഡിയയുടെ ശ്രമം.
ജാനകിയെപ്പറ്റി ..സംവിധായകന് പറയുന്നു
മെയിന് റോഡിലേക്ക് കയറുമ്പോള് ഇടതുഭാഗത്ത് പൊതുസ്ഥലത്തു തന്നെ കെട്ടി മേഞ്ഞ ഒരു കൂര കാണാം. കനിമൊഴിയുടെ വീടാണത്. കനിമൊഴിയും സഹോദരന് അഴകനും അമ്മയും അമ്മയുടെ താല്ക്കാലിക ഭര്ത്താവായ മറ്റൊരാളുമൊത്ത് ആ ഒറ്റമുറി കൂരയില് താമസമാണ്. അമ്മികൊത്ത് , അണ്ണാനെ പിടിക്കല്, കച്ചറ പെറുക്കല് ...തുടങ്ങി പലവിധ നിത്യവൃത്തികള്. കാലത്തു തന്നെ കുടുംബസമേതം കള്ളുഷാപ്പില് പോകലും പതിവാണ്. കനിമൊഴിയാണ് പിന്നീട് എന്റെ 'ജാനകി' ആയത്.
സഹോദരങ്ങല്ക്കൊപ്പംകനിമൊഴി ഉച്ചയ്ക്ക് വീടിന്റെ ഗേറ്റില് വന്നു തട്ടി വിളിക്കും. ഭക്ഷണത്തിനു വേണ്ടി. ഒരു നേരം, രണ്ടാം ദിവസം, മൂന്നാം നാള്, ഒക്കെ ഭക്ഷണം കൊടുത്തു. പിന്നീടത് എന്റെ ഭാര്യയ്ക്കും അമ്മയ്ക്കും ഞാനടക്കം വീട്ടിലാര്ക്കും തന്നെ പ്രായോഗികമായി മുന്നോട്ടു കൊണ്ടു പോകാവുന്ന ഏര്പ്പാടാണെന്ന് തോന്നിയില്ല.
"എന്നും വന്നാ ശര്യാവില്ല..വേറേ എങ്ങടെങ്കിലും പൊയ്ക്കോ" ... അടുത്ത മരച്ചില്ലകളില് ചാടി കളിക്കുന്ന അണ്ണാനെ കണ്ടു കവണയെടുത്ത് ആ കുട്ടികള് അങ്ങോട്ടോടി. എന്റെ കുട്ടികളെപ്പോലെയാണ് ഈ കുട്ടികളും എന്ന് എനിക്ക് അറിയായ്കയല്ല.
വിഷുദിവസം സ്വന്തം വീടുകളില് നിന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചുവന്നു എന്റെ ചെറിയ മകനോടൊപ്പം അവന്റെ കൂട്ടുകാര് മുറ്റത്തു ക്രിക്കറ്റ് കളിക്കുകയാണ്. ആ കൂട്ടത്തില് പക്ഷേ അഴകനെയും ഞാന് കണ്ടു. "അഴകന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ?'
"ഇല്ല" ഉച്ചത്തില് പറഞ്ഞ് ആകാവുന്ന ശക്തി സംഭരിച്ചു അഴകന് ബൌള് ചെയ്തു. അന്നു അഴകന് ഭക്ഷണം കൊടുത്തത് ഒട്ടും തന്നെ എന്റെ മാഹാത്മ്യമല്ല.. ഉമ്മറവാതിലിലൂടെ കയറി വരാന് മടിച്ച്, കസേരയില് ഇരിപ്പുറയ്ക്കാതെ, അഴകന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചത് ഓര്ക്കുന്നു.
നാട്ടിലെ പൊതു പരിപാടികള്ക്ക് കനിമൊഴി മലയാളി പെണ്കൊടിയെപ്പോലെ അണിഞ്ഞൊരുങ്ങി നില്ക്കും. ആരോ ഉപേക്ഷിച്ച പട്ടുപാവാട..ശരീരത്തില് അയഞ്ഞു തൂങ്ങുന്ന ജാക്കറ്റ് .. ചന്ദനക്കുറി..തുമ്പു കെട്ടിയ മുടിയില് തുളസിക്കതിര്...എല്ലാര്ക്കും പരിഹാസം. നാടോടി സംഘത്തിലെ പെണ്ണിന് ഈ ഗ്രാമത്തിന്റെ സംസ്കാരവുമായി എന്തു ബന്ധം?
പല വീടുകളില് പണിക്കു നിന്നു കനിമൊഴി. ആ ചെറിയ പെണ്കുട്ടി ഗര്ഭിണിയാണെന്ന് പിന്നീട് നാട്ടില് ശ്രുതി പറന്നു. ഡോക്റ്ററെ സ്വകാര്യമായി കണ്ടു ഗര്ഭം അലസിപ്പിച്ചത്രേ! കുറേ നാള് കനിമൊഴിയെ ആരും കണ്ടില്ല.
പതിന്നാലാം വയസ്സില് കനിമൊഴിയെ മറ്റൊരു നാടോടി സംഘത്തിലെ മാരിയപ്പന് എന്ന ചെറുപ്പക്കാരന് 'മങ്ങലം" കഴിച്ചു കൊടുത്തു. കല്യാണ ദിവസം വധൂവരന്മാര് ഒഴികെ ബാക്കിയെല്ലാവരും കടത്തിണ്ണയില് കള്ളുകുടിച്ചു കൂത്താടി. വിവാഹപ്പിറ്റേന്ന് കനിമൊഴി അവരുടെ കൂരയ്ക്ക് പിറകിലുള്ള പഞ്ചായത്തു കിണറ്റില് ചാടി. അവളെ മെഡിക്കല് കോളെജിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയെന്നും മരിച്ചു പൊയെന്നുമൊക്കെ പിന്നീടു കേട്ടു. . പിന്നെയാരും കനിമൊഴിയെ കണ്ടതേയില്ല.
ജാനകി എന്റെ മനസ്സില് പിറവി എടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ജാനകി സീത തന്നെയാണ്. രാമായണത്തിലെ സീത. ഉഴവുചാലില് നിന്നു വരികയും ഭൂമി പിളര്ന്നു മണ്ണിലേക്ക് തന്നെ തിരിച്ചു പോവുകയും ചെയ്യുന്ന സീത. കനിമൊഴിയിലൂടെ സീതയിലൂടെ ജനകിയിലേയ്ക്കെത്തുകയായിരുന്നു. നമ്മള് തിരിച്ചറിയുക! ജാനകി ഒരു പെണ്കുഞ്ഞാണ്. പനിച്ചു വിറയ്ക്കുന്ന ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ഉള്ളം കയ്യില് സ്നേഹത്തോടെ ഒരു ഉമ്മ വയ്ക്കാനെങ്കിലും മനുഷ്യര്ക്ക് കഴിയണം.
കുഞ്ഞുങ്ങളെ അത്യധികം സ്നേഹിച്ച ഗാന്ധിജിയുടെ ദര്ശനം കനിമൊഴിയോടൊപ്പം ചേര്ന്നപ്പോള് രാഷ്ട്രീയമായും സാമൂഹ്യമായും സാംസ്കാരികമായും അര്ത്ഥ തലങ്ങലുള്ള 'ജാനകി' എന്ന ഭൂമിപുത്രിയെക്കുറിച്ചുള്ള സിനിമയുടെ രൂപം തെളിഞ്ഞു വന്നു. ശബ്ദവും ദൃശ്യവും ഉരുത്തിരിഞ്ഞു.
Friday, March 5, 2010
സൂഫി പറഞ്ഞ കഥ
സൂഫി പറഞ്ഞ കഥ
മലബാറിന്റെ പ്രകൃതി രമണീയമായ
മലബാറിന്റെ പ്രകൃതി രമണീയമായ
പശ്ചാത്തലത്തില് കഥ പറയുന്ന ഈ ചിത്രം മാറ്റങ്ങളെ ഇരു കയ്യും നീട്ടി സ്വീകരിച്ച ഒരു ജനതയുടെ മനോമണ്ഡലങ്ങളിലേക്കുള്ള യാത്രയാണ്. കെ പി രാമനുണ്ണിയുടെ പ്രശസ്തമായ നോവലിനെ ആസ്പദമാക്കുന്ന ചിത്രം ദേശത്തിന്റെ ചരിത്രവും ഐതിഹ്യങ്ങളും കഥാപാത്രങ്ങളുടെ പ്രണയവും, വികാരങ്ങളും, സഹിഷ്ണുതയുടെ ആത്മീയതയുമൊക്കെ ചേര്ന്നുള്ളൊരു പ്രപഞ്ചം പ്രേക്ഷകന്നു മുമ്പില് തുറക്കുന്നു.
ടിപ്പുവിന്റെ പതനത്തിനു ശേഷം ബ്രിട്ടീഷ് വാഴ്ചയുടെ പിടിയിലമരുന്ന പത്തൊന്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ മലബാറിലാണ് കഥ നടക്കുന്നത്. സമ്പന്നമായ ഒരു നായര് തറവാടിലെ ഏക അനന്തരാവകാശിയായ കാര്ത്തി എന്ന യുവതിയും നാളികേരവും അടയ്ക്കയും കോള് കൊള്ളാനെത്തുന്ന മാമുട്ടി എന്ന മുസ്ലിം കച്ചവടക്കാരനും തമ്മിലുള്ള പ്രണയവും വിവാഹവും ആണ് ഈ ചിത്രത്തിന്റെ മുഖ്യധാര. തന്പോരിമക്കാരിയായ കാര്ത്തിയെന്ന സുന്ദരിപ്പെണ്കുട്ടി പ്രദേശത്തെ ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും ഒരു പോലെ ആരാധിക്കുന്ന ബീവി എന്ന ദേവതയായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നതിന്റെ കൂടെ കഥയാണിത്. കാര്ത്തിയുടെ കത്തുന്ന സൌന്ദര്യത്തിന്നും ആത്മവിശ്വാസത്തിന്നും മുമ്പില് ആരാധനയോടെ നില്ക്കുന്ന അമ്മ.. പതറുന്ന ശങ്കുമ്മാമന്.. ഇടറുന്ന ബന്ധുജനങ്ങള്. അവളുടെ സ്വര്ഗ്ഗീയമായ വ്യക്തിത്വത്തിന്നു മുന്നില് പൌരുഷം നഷ്ട്ടപ്പെടുന്ന പ്രിയതമന്.. എല്ലാറ്റിനും നടുവില് ഒറ്റപ്പെടുകയും അകറ്റപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന കാര്ത്തി..
ഹൈന്ദവ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില് നിന്ന് മുസ്ലിം ജീവിതചര്യയുടെ ഉള്ത്തളങ്ങളിലേക്ക് ജീവിതം പറിച്ചു നടപ്പെടുമ്പോഴും സ്വന്തം ഓര്മ്മകളെയും വേരുകളേയും അടര്ത്തിക്കളയാനാവാത്ത കാര്ത്തിയുടെ സാംസ്കാരികവും ആത്മീയവുമായ അതിജീവനമാണ് സൂഫിയുടെ കഥയുടെ കാതല്. മാറ്റത്തിന്റെ വേദനയില് നിന്ന് അനിവാര്യമായി ഉരുത്തിരിയുന്ന സംഘര്ഷങ്ങള് വ്യക്തിയേയും സമൂഹത്തേയും എങ്ങിനെ ബാധിക്കുന്നുവെന്ന് ധൈര്യപൂര്വ്വം പരിശോധിക്കാന് ഈ ചിത്രം ശ്രമിക്കുന്നു. പരസ്പരം അകമഴിഞ്ഞ് സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ മുന്നില് വിശ്വാസത്തിന്റെ മതില്ക്കെട്ടുകള് എത്രത്തോളം ചെറുതാണെന്ന് കാട്ടിത്തരികയാണ് ഇതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങള്. അവറു മുസലിയാരെന്ന ശക്തമായ കഥാപാത്രത്തിന്റെ അവതരണത്തിലൂടെ അനാവൃതമാക്കപ്പെടുന്നത് ഇപ്പോള് തമ്മിലടിക്കുന്ന മതങ്ങള് ഏതാനും തലമുറ മുമ്പുവരെയും പൊതുവിശ്വാസങ്ങള് പങ്കുവച്ചിരുന്നവര് ആയിരുന്നു എന്ന പ്രാഥമികമായ സത്യമാണ്.
എന്നാല് ഈ തിരിച്ചറിയവിന്റെയും ശാന്തതയ്ക്കുമപ്പുറം ഒരു കൊടുങ്കാറ്റിന്നുള്ള കോളൊരുങ്ങുന്നു...
ടിപ്പുവിന്റെ പതനത്തിനു ശേഷം ബ്രിട്ടീഷ് വാഴ്ചയുടെ പിടിയിലമരുന്ന പത്തൊന്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ മലബാറിലാണ് കഥ നടക്കുന്നത്. സമ്പന്നമായ ഒരു നായര് തറവാടിലെ ഏക അനന്തരാവകാശിയായ കാര്ത്തി എന്ന യുവതിയും നാളികേരവും അടയ്ക്കയും കോള് കൊള്ളാനെത്തുന്ന മാമുട്ടി എന്ന മുസ്ലിം കച്ചവടക്കാരനും തമ്മിലുള്ള പ്രണയവും വിവാഹവും ആണ് ഈ ചിത്രത്തിന്റെ മുഖ്യധാര. തന്പോരിമക്കാരിയായ കാര്ത്തിയെന്ന സുന്ദരിപ്പെണ്കുട്ടി പ്രദേശത്തെ ഹിന്ദുക്കളും മുസ്ലിങ്ങളും ഒരു പോലെ ആരാധിക്കുന്ന ബീവി എന്ന ദേവതയായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നതിന്റെ കൂടെ കഥയാണിത്. കാര്ത്തിയുടെ കത്തുന്ന സൌന്ദര്യത്തിന്നും ആത്മവിശ്വാസത്തിന്നും മുമ്പില് ആരാധനയോടെ നില്ക്കുന്ന അമ്മ.. പതറുന്ന ശങ്കുമ്മാമന്.. ഇടറുന്ന ബന്ധുജനങ്ങള്. അവളുടെ സ്വര്ഗ്ഗീയമായ വ്യക്തിത്വത്തിന്നു മുന്നില് പൌരുഷം നഷ്ട്ടപ്പെടുന്ന പ്രിയതമന്.. എല്ലാറ്റിനും നടുവില് ഒറ്റപ്പെടുകയും അകറ്റപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന കാര്ത്തി..
ഹൈന്ദവ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തില് നിന്ന് മുസ്ലിം ജീവിതചര്യയുടെ ഉള്ത്തളങ്ങളിലേക്ക് ജീവിതം പറിച്ചു നടപ്പെടുമ്പോഴും സ്വന്തം ഓര്മ്മകളെയും വേരുകളേയും അടര്ത്തിക്കളയാനാവാത്ത കാര്ത്തിയുടെ സാംസ്കാരികവും ആത്മീയവുമായ അതിജീവനമാണ് സൂഫിയുടെ കഥയുടെ കാതല്. മാറ്റത്തിന്റെ വേദനയില് നിന്ന് അനിവാര്യമായി ഉരുത്തിരിയുന്ന സംഘര്ഷങ്ങള് വ്യക്തിയേയും സമൂഹത്തേയും എങ്ങിനെ ബാധിക്കുന്നുവെന്ന് ധൈര്യപൂര്വ്വം പരിശോധിക്കാന് ഈ ചിത്രം ശ്രമിക്കുന്നു. പരസ്പരം അകമഴിഞ്ഞ് സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ മുന്നില് വിശ്വാസത്തിന്റെ മതില്ക്കെട്ടുകള് എത്രത്തോളം ചെറുതാണെന്ന് കാട്ടിത്തരികയാണ് ഇതിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രങ്ങള്. അവറു മുസലിയാരെന്ന ശക്തമായ കഥാപാത്രത്തിന്റെ അവതരണത്തിലൂടെ അനാവൃതമാക്കപ്പെടുന്നത് ഇപ്പോള് തമ്മിലടിക്കുന്ന മതങ്ങള് ഏതാനും തലമുറ മുമ്പുവരെയും പൊതുവിശ്വാസങ്ങള് പങ്കുവച്ചിരുന്നവര് ആയിരുന്നു എന്ന പ്രാഥമികമായ സത്യമാണ്.
എന്നാല് ഈ തിരിച്ചറിയവിന്റെയും ശാന്തതയ്ക്കുമപ്പുറം ഒരു കൊടുങ്കാറ്റിന്നുള്ള കോളൊരുങ്ങുന്നു...
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
